Family Jones, Generatie 1.
In het verre Sunset Valley staat in een gezellig, knus straatje een prachtig huis, in dat prachtige huis wonen mijn familie en ik. Het was altijd heel gezellig thuis, we hebben een zwembad, een keuken met twee ovens en mijn zus en ik hebben de mooiste slaapkamers ooit. Maar ons gezin is niet perfect. Ik zal ze even voorstellen.
fd
Je hebt mijn grote zus, Lilly Jones. Ik hou superveel van haar. Ze is mijn grote voorbeeld. Lilly is negen jaar oud en is graag -net zoals mij- buiten. We spelen dan ook heel vaak samen in de tuin. Bakken is ook een van haar hobby's. In haar felgekleurde oven bakt ze de beste muffin's van heel Sunset Valley! Er is maar een verschil tussen Lilly en mij. Lilly mag weg, door de grote voordeur. Ik moet altijd achter die voordeur blijven.
Hier klikken om te bewerken.
Dit is mijn vader, Jhonna. Hij is de allerliefste vader van heel de wereld. Als Lilly naar school is, gaat mijn vader altijd met me spelen. Hij kan mij gemakkelijk optillen vanwege mijn lengte, dus vaak spelen we 'raketje' of zwommen we. S'avonds is hij vaak weg. Hij is nieuwslezer. Ik kijk dan altijd vol trots naar het beeldscherm als ik mijn vader zie. Maar helaas, hij beschermt mij ook. 'Je bent nog te jong liefje' krijg ik als antwoord als ik vraag of ik ook een keer mee door de voordeur mag.
Hier klikken om te bewerken.
Dan hebben we hier mijn moeder, ze is heel zorgzaam en kan heel goed koken. Als ik het heel lief vraag, maakt ze vruchtenparfait voor me. Samen kijken we tv en dansen we op de Top 40. Zij waakt nog het meeste over mij. Ze doet er alles aan om het huis zo veilig mogelijk voor mij te maken aangezien ik anders ben.
Nu ben je wel benieuwd wie ik ben hopelijk.
Nu ben je wel benieuwd wie ik ben hopelijk.
Hier klikken om te bewerken.
Dit ben ik, en ik ben anders.
Hier klikken om te bewerken.
Geloof het, of geloof het niet: Ik ben al zeven jaar en hoogbegaafd.
Maar over een kwestie kom ik niet uit. Ik ben anders, dat is wat mijn ouders zeggen. Zelf weet ik niet wat er zo anders aan mij is.
Ik heb heel lang in de spiegel gekeken, en dan nog zag ik het niet. Ik besloot het de volgende dag aan mijn ouders te vragen,
Maar over een kwestie kom ik niet uit. Ik ben anders, dat is wat mijn ouders zeggen. Zelf weet ik niet wat er zo anders aan mij is.
Ik heb heel lang in de spiegel gekeken, en dan nog zag ik het niet. Ik besloot het de volgende dag aan mijn ouders te vragen,
Hier klikken om te bewerken.
Mijn moeder tilde me op en m'n vader gaf me een knuffel. 'Mama. Papa?' 'Ja lieverd?' 'Wat is er zo anders aan mij? Ik zie het niet' vraag ik terwijl ik mijn ouders aankijk. Mijn moeder keek verschrikt naar mijn vader. 'Daar ben je nu nog te jong voor, Harper' beantwoord mijn vader. 'Het is oneerlijk!' krijs ik. 'Ik wil net zoveel doen als Lilly!' zeg ik boos. Mijn moeder slikt. 'Ik wil ook naar buiten, ik wil ook naar school, ik wil niet meer thuis les hebben!' Ik wurg me los en loop de tuin in. Waarom doen ze daar nou zo moeilijk over?
Hier klikken om te bewerken.
Later die dag.
'Hey zussie' glimlacht Lilly. 'hahaha, hoi' giechel ik terug. 'Kun je me meer vertellen over de plek achter de voordeur?' 'Ja hoor!' zegt Lilly. 'Je hebt school, daar moeten we opdrachten maken, die soms saai zijn. Maar we mogen ook tekenen en knutselen. En in de pauze mogen we gezellig spelen.' vertelt Lilly. Ik voelde een steek van jaloezie. 'En waarom mag ik dat niet?' piep ik. Lilly beet op haar lip en liep weg.
Ik werd boos. Nog bozer dan boos. Ik klom uit mijn stoel en rende naar de bomen die als schutting diende. Ik klom tak voor tak. totdat ik op een small, dun takje uitkwam. Voorzichtig zette ik mijn sandaal erop en vervolgens mijn ander. 'KRAK!' hoor ik. Opeens werd het zwart voor mijn ogen.
'Hey zussie' glimlacht Lilly. 'hahaha, hoi' giechel ik terug. 'Kun je me meer vertellen over de plek achter de voordeur?' 'Ja hoor!' zegt Lilly. 'Je hebt school, daar moeten we opdrachten maken, die soms saai zijn. Maar we mogen ook tekenen en knutselen. En in de pauze mogen we gezellig spelen.' vertelt Lilly. Ik voelde een steek van jaloezie. 'En waarom mag ik dat niet?' piep ik. Lilly beet op haar lip en liep weg.
Ik werd boos. Nog bozer dan boos. Ik klom uit mijn stoel en rende naar de bomen die als schutting diende. Ik klom tak voor tak. totdat ik op een small, dun takje uitkwam. Voorzichtig zette ik mijn sandaal erop en vervolgens mijn ander. 'KRAK!' hoor ik. Opeens werd het zwart voor mijn ogen.
Hier klikken om te bewerken.
Die avond werd ik wakker op een keiharde stenen grond. 'Het was dus echt gebeurd!' denk ik. Ik keek om me heen. Ik was in de ruimte buiten de deur! zeg ik zachtjes. Ik loop een stuk Sunset Valley in. 'Wauw, dit is prachtig' dacht ik meteen. Tegelijkertijd voelde ik een steek in mijn knie. 'Dat was waar ook, teveel lopen hou ik niet vol' bedenk ik me. 'Ik ga gewoon door, dit is mischien de enigste keer dat ik dit kan zien' schreeuwt een stemmetje in mijn hoofd. Ik stap stevig door en kijk mijn ogen uit.
Hier klikken om te bewerken.
De steken werden alsmaar erger en erger. Ik kon niet meer. Ik viel neer bij een zwembad, (veel groter dan dat in onze tuin). Ik liet mijn rug zachtjes op de koude tegels vallen en staarden naar de sterren. 'Was ik maar nooit verder gegaan, ze zullen me vast nooit meer terugvinden' snik ik. Ik voelde me steeds meer wegzakken...
Hier klikken om te bewerken.
'Harper!' hoor ik een stem roepen. Vervolgens hoor ik snel geklik van hakken. Het klonk zo vertrouwd. Ik voelde een paar warme armen om me heen. Dit keer werd het helemaal zwart, ik hoorde nog vaag wat sirenes maar daarna niks meer.
Hier klikken om te bewerken.
Het bleek mij dus allemaal teveel te zijn geweest. Mijn zeldzame ziekte bleek dus erger te zijn geworden. Ik moest die nacht meteen geopereerd worden, hierdoor zou ik in een paar weken flink groeien en mijn gezondheid verbetert worden. Ik lag drie weken in coma. Zes langen maanden verbleef ik in het ziekenhuis. Toen ik uit mijn coma ontwaakte was ik verward, blij en boos. Wat is er precies gebeurd? Waarom mocht ik nooit naar buiten? Waarom werdt mij nooit verteld dat ik een ziekte had? Miijn ouders beloofde me het te vertellen zodra ik hersteld was...
Nadat ik terug was uit het ziekenhuis voelde ik me heel goed, teminste op fysiek gebied dan. Ik had eindelijk de lengte die bij mijn lengte paste door de operatie. Ik speelde met Lilly in de tuin, ik zwem in het zwembad, ik vond het heerlijk om buiten te zijn. Alleen dat grote ding wat mij dwars zat. Dat grote ding wat mij nog vertelt zou worden: de prachtige wereld achter de deur.
Hier klikken om te bewerken.
Toen ik ongeveer een weekje thuis was, mijn nieuwe kleren had uitgekozen en alles weer een beetje op rolletjes liep vroegen mijn ouders of ik even wou gaan zitten. Ik plofte neer op de dichtstbijzijnde stoel en keek eerst mijn moede aan, daarna mijn vader. 'Liefje' begon mijn vader. 'We hebben je altijd willen beschermen voor de wereld buiten de deur' zegt mijn vader. 'En dat proberen we nogsteeds' valt mijn moeder hem in. 'De wereld buiten de deur is gevaarlijk lieverd, dat is de rede waarom we je liever hier houden'. 'En waarom mag Lilly dan wel naar de wereld buiten de deur, ze is nu nog maar een klein beetje groter dan mij' zeg ik boos tegen mijn moeder. Mijn moeder keek naar mijn vader. 'Het is tijd, Jhonna' zegt mijn moeder terwijl ze op haar lip bijt.
Hier klikken om te bewerken.
'Harper, dit moet je niet verkeerd opvatten maar...' slikt mijn vader. 'Je bent anders, mensen zullen zien als iets buitenaards en zullen je daarmee pesten en lastigvallen' Harper wist wel wat pesten en lastigvallen was, ze zag het altijd op tv, in soaps of films, toen voelde ze zich boos worden, niet zomaar boos, maar woedend. 'En waarom dat dan, wat is er zo anders aan mij!?' schreeuwde ik. 'Je bent groen' zegt mijn vader toonloos. Die opmerking raakte me diep, het was iets dat mij nooit was opgevallen, ik had mezelf altijd gezien tot een van hun maar toch was ik anders. Op dat moment hield ik mezelf niet langer in toom. Ik gooide alles eruit, maar dan ook echt alles.
Die avond veranderde alles, samen besloten we dat ik ook het leven moest leiden wat een normaal kind zou kunnen doen. Ik mocht nu ook naar school, niet de thuisschool maar de echte school, waar Lilly ook op zit. Maar als ik naar gewoon naar buiten ging, moest ik speciale kleren aan zodat ik niet voor vervelende situatie's zou komen te staan beweerde mijn vader. Daar kon ik mee leven. Mijn leven kon beginnen, eindelijk.
Hier klikken om te bewerken.
Dat weekend werdt echt een top weekend. De band tussen Lilly en mij werd sterker dan ooit. We konden lekker 's morgens door de tuin rennen en lol hebben. Soms was ik zelfs sneller dan Lilly. Ik voelde me beter dan ooit.
Hier klikken om te bewerken.
Samen fietsten we ook naar ons geheime afgelegen plekje. Het was er prachtig, ik genoot ervan om buiten te zijn. Ik plofte neer op de rode deken die ik achterop mijn gloednieuwe fiets had meegenomen. Lilly plofte langs mij neer. 'Denk je echt dat je klaar bent voor school?' vroeg Lilly. 'Ja, ik weet het honderd procent zeker, maar hoe gaan kinderen dan met mij om omdat ik anders ben?' beantwoorde ik. 'Nou papa je heeft vertelt hoe het allemaal in elkaar zit snap je misschien dat kinderen je anders zullen vinden en je daarom misschien zullen pesten' 'Wat houdt dat in?' 'Dat ze misschien stomme dingen zeggen, net zoals ruzie's in films, dat soort dingen' vertelde Lilly. Ik schrok, dat had ik niet verwacht. 'Alleen omdat ik anders ben?' vroeg ik terwijl ik naar de grond staarde. 'Rustig maar, ik ben bij je' en Lilly slaat een arm om me heen.
Hier klikken om te bewerken.
Lilly werd ondertussen ook ouder, ze zat al in groep 7. Ik keek heel erg tegen haar op. Ze sprak vaak af met vriendinnen, maar nooit bij ons thuis. Ze schaamde zich voor mij. Op dat soort momenten voelde ik me heel er schuldig. Lilly liet het nooit merken dat ze het jammer vond. Ze haalden altijd 7's op school en moest nooit nablijven. Ze wist al zeker dat ze later iets in de journalistiek wilden gaan doen. Stiekem, dacht ik dat ze een beetje bang was voor het geval dat ik naar haar school ga. Ik was supertrots op mijn zus. 'Ik ga proberen er wat van te maken, hoe dan ook' besloot Harper.
Hier klikken om te bewerken.
Die maandagavond hadden mijn ouders een gesprek op school, ik moest op de gang wachten want er zouden wat testjes bij mij afgenomen worden.
'Hallo meneer en mevrouw Jones' begon directrice Mclean vriendelijk. De vrouw (juffrouw Lila) die mijn leerkracht zou worden begroette mijn ouders ook. 'Zoals wij begrepen via mevrouw Jones is Harper anders getint, correct?' zei directrice Mclean. 'Correct' zei mijn vader. 'Wij hebben hier met de toekomstige klasgenoten over gepraat, en een groot deel ervan begrijpt het. We hopen natuurlijk niet dat ze Harper er anders door gaan zien.' Mijn moeder glimlachte, ze zag het al helemaal voor zich hoe ik net zoals alle andere kinderen zou zijn. 'Laten we Harper er even bij halen.'
Mijn testen waren afgenomen door juffrouw Lila en ik bleek overal topscore te hebben. Ze overwogen eerst mij een klas te laten overslaan, maar mijn ouders wilden dat ik vriendinnetjes van mijn eigen leeftijd had. Directrice Mclean bekeek mij eens goed. Ik zag aan haar dat ze dit niet verwacht had maar het gaf me geen ongemakkelijk gevoel. 'Geweldig dat je ook thuis zo goed opgeleid bent' glimlachte ze. 'Welkom op de basisschool, Harper'
'Hallo meneer en mevrouw Jones' begon directrice Mclean vriendelijk. De vrouw (juffrouw Lila) die mijn leerkracht zou worden begroette mijn ouders ook. 'Zoals wij begrepen via mevrouw Jones is Harper anders getint, correct?' zei directrice Mclean. 'Correct' zei mijn vader. 'Wij hebben hier met de toekomstige klasgenoten over gepraat, en een groot deel ervan begrijpt het. We hopen natuurlijk niet dat ze Harper er anders door gaan zien.' Mijn moeder glimlachte, ze zag het al helemaal voor zich hoe ik net zoals alle andere kinderen zou zijn. 'Laten we Harper er even bij halen.'
Mijn testen waren afgenomen door juffrouw Lila en ik bleek overal topscore te hebben. Ze overwogen eerst mij een klas te laten overslaan, maar mijn ouders wilden dat ik vriendinnetjes van mijn eigen leeftijd had. Directrice Mclean bekeek mij eens goed. Ik zag aan haar dat ze dit niet verwacht had maar het gaf me geen ongemakkelijk gevoel. 'Geweldig dat je ook thuis zo goed opgeleid bent' glimlachte ze. 'Welkom op de basisschool, Harper'
Hier klikken om te bewerken.
Die dinsdag was mijn eerste schooldag, vandaag zouden we samen met de schoolbus gaan omdat mijn fiets morgen pas geleverd zou worden. In de bus gaf Lilly mij nog wat raad. 'Wees niet bang, en ben gewoon jezelf' zegt Lilly zachtjes tegen me. 'Ik hoop dat de kinderen mij aardig vinden' fluister ik terug. Lilly keek bedenkelijk. 'Ik hoop maar dat dit goed gaat' denkt Lilly.
Hier klikken om te bewerken.
Ik werd voorgesteld door juffrouw Lila aan de klas. Ik vertelde wie ik was, en wat mijn hobby's waren. Alle kinderen bekeken mij van top tot teen. Sommige ogen werden supergroot. Ik voelde me heel erg ongemakkelijk. 'Zoek maar een plekje uit, Harper' zegt juffrouw Lila. Ik keek rond en ik ging langs een meisje zitten met felrood haar, ze leek me wel aardig. Ik pakte de stoel en ging zitten. Alle ogen waren nogsteeds op mij gericht terwijl het doodstil was. Het meisje met het felrode haar schoof met haar stoel naar de andere kant van de tafel. Ik voelde me vreselijk.
Hier klikken om te bewerken.
In de pauze zat ik altijd alleen op een bankje. Ik mocht nooit meespelen, maar soms kwam Lilly me wel eens opzoeken. Ik voelde me heel eenzaam in die tijd. Vooral ook omdat het meisje met de rode haren, Janneke samen met vriendinnen mij pesten, netzoals de jongens. Ik werd uitgescholden voor aliën en zombie, of mijn fiets werd omgeduwd. Maar ik zei er niks van. Ik ging altijd dagdromen, over hoe het zou zijn als je zo'n persoon was die in films speelde, zingden en dansten. Een beroemdheid, dat wilde ik later worden. Maar ik ben anders, kan dat dan wel?
Die komende weken werd het alsmaar erger, ik vertelde het tegen mijn ouders, die meteen naar school stapte. De teamleider vertelde mijn ouders dit: 'Dat hadden jullie kunnen zien aankomen.' Mijn moeder was heel erg boos geworden op de teamleider, maar ik moest op de school blijven omdat ze anders een tekort aan leerlingen hadden. Ik voelde me erg alleen, en daarbij sloot Lilly zich ook van mij af.
Hier klikken om te bewerken.
Het kwartje was ondertussen bij mij gevallen, ik was groen, de normale mensen waren gewoon huidskleurig. Ik voelde me erg onzeker over mijn uiterlijk. Ik zat nooit meer aan mama's tekentafel om kleren te tekenen, want ik was bang dat ze me nog anders zouden maken. Ik zat weer te dagdromen over beroemdheden totdat ik mijn naam horen. 'Hey Lilly' zeg ik. 'Hey' zegt ze bot. 'Ik wil even zeggen dat ik niet langer naar je toe kan komen in de pauze, Dat is slecht voor mijn reputatie hiero, snap je?' Ik stond perplex, mijn eigen zus wou gewoon niks met mij te maken hebben, op school dan. Ik kon geen woord uitbrengen. Lilly draaide zich om en liep terug naar haar vriendinnen. Ik voelde me slecht, verdrietig en bang tegelijk. Ik kon het niet meer aan. De leerkracht die over het schoolplein liep draaide zich om en ik rende snel het schoolplein af, weg van al die ellende.
Hier klikken om te bewerken.
Mijn ouders waren weg, en ik opende de voordeur. Ik moest gewoon een tijdje weg, voor mezelf. Niemand kon me tegenhouden. Ik pakte mijn rugzak, en de hoed om me te beschermen tegen stomme mensen liet ik liggen. Ik pakte mijn tandenborstel, Klara, het lappenpoppetje van mij en alle anderen noodzakelijk dingen. Trok mijn zelf ontworpen jumpsuit uit te kast en trok hem aan. 'Dit wordt mijn kans om de wereld te zien, aan alle stress te ontkomen en mensen te ontmoeten. Wel maakte ik een briefje voor mijn ouders.
Hier klikken om te bewerken.
Lieve mama en papa,
Ik moet er even tussenuit, gewoon weg van alles.
Maak je geen zorgen, ik kom wel weer terug een keer.
Ik hoop dat jullie nu ook even kunnen uitrusten.
Liefs,
Harper
PS: Ik heb alle koekjes meegenomen.
Ik moet er even tussenuit, gewoon weg van alles.
Maak je geen zorgen, ik kom wel weer terug een keer.
Ik hoop dat jullie nu ook even kunnen uitrusten.
Liefs,
Harper
PS: Ik heb alle koekjes meegenomen.
Hier klikken om te bewerken.
Ik rende heel hard van huis weg want mijn moeder kon elk moment thuiskomen, door de bossen door het zand totdat ik zeker wist dat ik op een plek was waar ze mij niet konden vinden. Natuurlijk was ik niet verdwaald, ondertussen kende ik Sunset Valley als mijn broekzak.
Hier klikken om te bewerken.
Ik liep op m'n gemak naar het meer daar in de buurt, ik wist dat het er was, maar ik was er nog nooit geweest. 'Wauw' dacht ik meteen. Het was het mooiste plekje van Sunset Valley, beslist. Ik pakte mijn opvouwbare hengel uit mijn rugzak en viste wat in het water. Na 2 minuten had ik al beet, een flinke zalm had ik aan mijn roze hengel hangen. Ik behandelde de vis eerst goed zodat alle bacteriën en alle andere dingen eraf waren. Daarna at ik hem in een keer op. Het begon te schermen, ik besloot door te lopen.
Hier klikken om te bewerken.
Na ongeveer anderhalf uur lopen kwam ik in een ander dorpje aan. Ik liep langs een karoakeclub. Ik stapte meteen naar binnen, ik had altijd al eens willen zingen. Er waren nog geen mensen, behalve de barman. 'Hallo kindje, kom toch binnen' begroette hij terwijl hij me niet recht aankeek. 'Hallo meneer' 'Wat doet zo'n kind als jou nog zo laat op straat?' vroeg hij. 'Ik wou eventjes gewoon weg' zeg ik. 'Oh, en wat brengt jou in een karaokeclub?' vroeg de man. 'Ik heb altijd al willen zingen, en hier is het lekker warm' zeg ik weer. 'Voorruit, en dan mag je hier ook een nachtje slapen, als je dat wil' zeg de man. 'Jazeker, hartelijk bedankt! Ik ben Harper, hoe heet u meneer?' 'Ik ben Peter, zullen we even oefenen, jongedame of jonkheer?' lacht hij. 'Kunt u niet zien dat ik een meisje ben?' vraag ik verbaasd. 'Ik ben blind, ik kan je niet zien, sorry' zegt Peter. Ik schrok. 'Sorry, dat wist ik niet meneer' 'Maakt niet uit, je kunt het niet weten, kom dan maar mee jongedame' lacht hij dan toch weer. Vandaar dat hij me ook niet als een andere behandelde.
Hier klikken om te bewerken.
Na een paar keer geoefend te hebben begonnen de gasten binnen te stromen. Om een uur of een negen kondigde Peter mij aan. 'En hier is een speciale jonge, superster: Harper!' Ik liep voorzichtig het podium op. Je zag een paar mensen eerst raar opkijken, en daarna hoorde ik wat geroezemoes in het publiek over schmink. Ik lachte, iedereen dacht natuurlijk dat ik was geschminkt! Ik begon te zingen, het liedje 'Concrete Angel' van Martina McBride. Alle zorgen vielen van mijn schouders af en het publiek werd helemaal stil. Het gevoel wat ik kreeg was onbeschrijfelijk.
Hier klikken om te bewerken.
Nadat ik een paar avonden had gezongen waren Peter en ik beste maatjes geworden. Ik was mijn gezicht aan het wassen toen Peter ineens binnenstormde. 'Harper!' 'Ze zoeken je, en ze komen deze kant op, je moet weg hier!' Het ging allemaal zo snel. Peter's beste vriend Pablo nam mij mee in een klein autotje naar een vliegveldje in de buurt hij haalde een prachtige blonde pruik tevoorschijn en wat kleren. Hij was mode-stylist dus hij had hele leuke dingen bij zich.
Hier klikken om te bewerken.
We moesten achttien uur lang rijden, zodat we niet langs de simsdouane hoefden. Pablo was de beste vriend die je maar kon wensen, Peter had gelijk. Ik had meteen een super band met hem. Hij was na een uur al als een vader voor me.
Ik zou tijdelijk naar een speciale kostschool gaan in Champs Les Sims. 'Darling, nadat je in Champs bent geweest moet je toch echt wel weer terug naar huis' zegt Pablo. 'Ik weet niet af ik dat dan al kan' zeg ik betreurd. 'Je bent een sterke en prachtige meid, je kunt altijd terecht bij mij in Bridgeport, dan bel je me en dan koop ik wel een e-ticket voor je, lieverd.' 'Je bent geweldig, Bridgeport is de stad van muziek, films en beroemdheden!' riep ik. 'Ofcourse, darling, als je er naar toe komt kan ik je scouten voor je zangtalent' verteld hij. Ik praatte met hem over vanalles en nog wat. Over zijn overleden zusje, over hoe het zou zijn als ik beroemd was maar ook hoe het is om anders te zijn. Hij begreep alles heel goed.
Die volgende avond vertrok ik met het kleine vliegtuigje naar Champs Les Sims, ik sliep de hele reis aan een stuk door. Even tot rust komen.
Ik zou tijdelijk naar een speciale kostschool gaan in Champs Les Sims. 'Darling, nadat je in Champs bent geweest moet je toch echt wel weer terug naar huis' zegt Pablo. 'Ik weet niet af ik dat dan al kan' zeg ik betreurd. 'Je bent een sterke en prachtige meid, je kunt altijd terecht bij mij in Bridgeport, dan bel je me en dan koop ik wel een e-ticket voor je, lieverd.' 'Je bent geweldig, Bridgeport is de stad van muziek, films en beroemdheden!' riep ik. 'Ofcourse, darling, als je er naar toe komt kan ik je scouten voor je zangtalent' verteld hij. Ik praatte met hem over vanalles en nog wat. Over zijn overleden zusje, over hoe het zou zijn als ik beroemd was maar ook hoe het is om anders te zijn. Hij begreep alles heel goed.
Die volgende avond vertrok ik met het kleine vliegtuigje naar Champs Les Sims, ik sliep de hele reis aan een stuk door. Even tot rust komen.
Hier klikken om te bewerken.
Het was prachtig in Champs Les Sims, ik werd hartelijk ontvangen en mocht gelijk warm douchen, ik kreeg een schooluniform, haarlint en alle andere nodige dingen. Het was vakantie in Champs Les Sims daarom waren er maar heel weinig kinderen. Er was een meisje van mijn leeftijd genaamd Kayleigh. Ze had zelf een zusje wat ook aan een huidziekte leed en daarom behandelde zij mij ook gewoon.
Hier klikken om te bewerken.
In mijn gloednieuwe schooluniform voelde ik me heel erg goed. Over drie weken zou ik terug gaan naar Sunset Valley, ik weet niet of ik het daar nu wel zou kunnen volhouden. Ik was ondertussen al bijna een jaar weg.
Hier klikken om te bewerken.
Miss Hannah was de directrice van de kostschool, ze was heel lief en rook naar zwitsal. Ze wist het verhaal omdat Pablo dat aan haar gemaild had. Ze beloofde me te beschermen zolang het kon. Maar daarna moest ik natuurlijk weer verder met mijn dagelijkse klusjes. De bedden opmaken, maar zo erg was dat niet met Miss Hannah samen.
Hier klikken om te bewerken.
Kayleigh en ik dolde de hele dag. We fietsten het dorpje in of we gingen de nectarboer lastigvallen. We speelde tikkertje, verstoppertje en alles wat je maar kon bedenken. 'S avonds zaten we aan het kampvuur. Ik heb geweldige tijden met haar beleefd.